SDEH BOKER

Het houten huis van David en Paula Ben Goerion (in de woestijn - kibboets Sdeh Boker)

Toen in 1948 de staat Israel werd opgericht, werd David Ben Goerion de eerste minister-president. In 1953 trad hij uit de regering en vestigde hij zich in de Negev-woestijn, die toen -nog vrijwel onbevolkt was. Hij werd lid van de jonge kibboets Sdeh Boker. Al sinds de jaren dertig hield Ben-Goerion het volk voor dat het voor Israël van levensbelang was, zowel voor de veiligheid als voor de economie, de Negev te bevolken en te ontwikkelen. Na zijn overlijden in 1973 werd besloten zijn eenvoudig huis in stand te houden als museum en als gedenkplaats, en als tastbaar bewijs van zijn visie op de Negev. In overeenstemming met Ben Goerion's testament werd het huis geheel in de oorspronkelijke staat gelaten: meubels, boeken en zelfs kleren bleven op hun plaats.

De ingang is via de veranda, waarop Ben Goerion soms zijn gasten ontving. Vandaar komt men in de woonkamer, waarin zich veel souvenirs, illustraties en cadeautjes uit de hele wereld bevinden. (Lees de uitleg op de borden)

Links bevinden zich de gescheiden slaapkamers van David en Paula Ben Goerion (David sliep gemiddeld 3 uur, wat voor Paula niet genoeg was). Het grootste deel van de nacht bracht Ben Goerion lezend door, vandaar de stapels boeken naast zijn bed. De enige versiering in Ben Goerion's slaapkamer is een foto van Mahatma Gandhi. Tussen de twee slaapkamers ligt de keuken van Paula, die was voorzien van alle moderne, gemakken.

De meest opvallende en indrukwekkende kamer is 'Ben Goerion's werkkamer, waarvan alle muren verborgen zijn achter 5000(!) boeken in verschillende talen. (Dit is overigens maar een vijfde van zijn totale verzameling!) De onderwerpen zijn hoofdzakelijk jodendom, filosofie, geschiedenis en geografie. Ben Goerion koesterde een diepe interesse in de Bijbel. (Op zijn werktafel liggen door hem genoteerde bijbelcitaten.) Aan de oostkant van de kamer staat op de bovenste plank een buste van Mozes en daaronder een voorstelling van Ezekiel's "Verdroogde beenderen".

Ben Goerion besloot zelf om zich in de Negev te vestigen. Hij vertelde: "Eind 1953 was ik eens op de terugweg van Eilat naar Jeruzalem toen ik plotseling een paar tenten en een groep jonge mensen zag waar nu Sdeh Boker is. Ik stapte uit de auto. Desgevraagd vertelden ze mij, dat ze in de Onafhankelijkheidsoorlog (1948) in het gebied hadden gevochten en dat 2000 jaar geleden op dezelfde plek mensen hadden, gewoond. Ze wilden er opnieuw een dorp bouwen. Dit raakte me diep, want ik wist hoe moeilijk het zou zijn: alles vanaf de grond opbouwen, en ook nog op zouthoudende grond, zodat landbouw moeilijk zou zijn. Zonder het hen te zeggen, besloot ik ter plekke dat ik me voor een of twee jaar bij hen zou voegen, want dat was altijd het ideaal geweest dat me naar dit land trok: eigenhandig opnieuw beginnen...". Hierna schreef Ben Goerion een brief naar kibboets Sdeh Boker: "Nooit ben ik jaloers geweest op iemand of op een groep. Niet om bezittingen en niet om titels, maar tijdens mijn ontmoeting met jullie had ik de grootste moeite mijn jaloezie te onderdrukken: waarom had ik niet het geluk aan zo'n daad deel te nemen?"

Een half jaar later voegde Ben Goerion zich bij kibboets Sdeh Boker.

"Als Israël de woestijn niet terugdringt, zal de woestijn Israël terugdringen." Citaat van Ben Goerion